Quizais voz prerromana indoeuropea. É apelativo no norte de España (gal. lama, ast. lama e llama, leonés llama), no norte de Francia e en Córsega e no sur de Italia; tamén se encontran cognados no letón e no lituano, das máis arcaicas da linguas indoeuropeas, e no finés, unha lingua urálica (DÉLL, s.v.). Pokorni (IEW, s.v. lama) cre que "dificilmente é verdadeiro latín". Corominas considéraa latina (Gaffiot, s.v. lama 'pantano, lameiro'), aínda que é pouco común nesa lingua. Na Península, dátase xa no séc. II na obra de Ptolomeo e, na Gallaecia, hai derivados de lama na epigrafía (LAMATIGOM) e nas moedas de época sueva (LAMECO, LAMEGO, neste caso en referencia a Lamego, en Portugal). Sobre as distintas orixes que se lle atribuíron vid. ÁlvarezMaurín_TermTop (pax. 214). É formadora de topónimos en Galicia, Portugal, Asturias, León e tamén en Salamanca (Valdelama), Segovia (Ituero y Lama) e Soria e Guadalaxara (Lamiñosa).