Antigo nome persoal feminino hispánico de orixe prerromana e de filiación incerta. Corominas (DCECH s.v. urraca), en relación ó seu valor zoonímico no léxico do español ('pega', pica pica) descarta a súa relación con FURAX ou FURARE (evidente se temos en conta as atestacións medievais) e co vasco, pero non está seguro con respecto ó ibérico. Como antroponímico, Patxi Salaberri (en comunicación oral) pensa que pode derivar do nome persoal Urra, de orixe descoñecida (presente noutros nomes como Urrana, Urrato e Urreza), cun sufixo hipocorístico -ka, mellor que de urro ‘ouro’. Parece razoable esta orixe desde o punto de vista histórico, pois é un nome feminino de ámbito hispánico e os primeiros testemuños proceden da zona vasco-navarra. Foi un nome moi difundido no norte da península ibérica na Idade Media, non pola súa expresividade, pois, como apunta Viejo_1998: 531, é un tema lexical completamente alleo á lingua falada. A súa frecuencia débese probablemente a ser portado por raíñas dos reinos  septrentionais nos séculos X ao XII. Posteriormente o seu uso minguou de forma drástica a partir do séc. XIII.