Da raíz indoeuropea *weg^w 'húmido, mollar', de onde proceden, con vogal /a/, o antigo islandés vǫkr, acusativo vǫkuan 'húmido', vǫkva 'humidade', hol. wak 'húmido, mollado'; en grao cero, o lat.  ūvidus 'húmido, mollado', ūvor, -ōris 'humidade, ūmeū, -ēre 'humedecerse, ūmor 'humidade, líquido'. Con esta formación relaciónase o tema hidrnímico um-, moi arraigado en Galicia (presente nos ríos Umia e Eume). A partir desta raíz, segundo BascuasHidron_2002: 243, co grao Ø *ug^w- puido proceder Ames, segundo parecen indicar as súas atestacións históricas: Oiames, Oyames, Ayames, onde se mantivo a primeira parte do topónimo ata o séc. XVIII. A terminación sería un superlativo en acusativo plural: *Ugiamos ou *Ugiamas, co final relaxado en -es. O seu significado sería 'moi húmido', en consonancia coa súa situación, regado por varios ríos. Pese ao parecido fonético, non ten relación etimolóxica directa cos topónimos próximos A Maía, comarca na que se sitúa, ou con Amio.