Chantada procede do latín PLANTATA, participio de plantare, concertado cun substantivo feminino que descoñecemos. É dicir, no temos certeza sobre a etioloxía, é dicir, a “causa” do uso desde participio ou adxectivo. Podemos pensar, en primeiro lugar, no mundo mineral. Para o caso da Chantada que dá nome ó concello, tense proposto que plantata foi aplicado a petra, e así, petra plantata sería equivalente a petra ficta, pedra espetada ou cravada no chan, referida quizais a un miliario dos que marcaban a distancia na vía romana que ía de Lugo (Lucus Augusti) a Braga (Bracara Augusta). É a hipótese que defende X. Méndez Pérez. Ademais da situación de Chantada na antiga vía romana, esta hipótese vese apoiada polo feito de existiren en Galicia os topónimos A Pedrachantada e Pedra Chantada, equivalentes a Pedrafita, topónimo moi repetido en toda Galicia que tamén denomina unha parroquia chantadesa: Pedrafita (Santa Baia).

Non obstante, dado que temos en galego o substantivo chanto ‘estaca seca que se crava no chan ó pé das cepas e dalgúns vexetais de horta’ ou ‘lousa que se emprega para facer valados ou chantados’, cabe a posibilidade de interpretar Chantada como participio de chantar ‘cerrar con chantos unha herdade’ ou ‘cubri-lo chan con chantos’. En documentos medievais galegos abundan as secuencias en que chantados parecen referirse a construcións: "cassas e chantados", "casas e casares et árvores e chantados", "cos seus pââços, casas, casaes, chantados et moynos", etc. Nesta hipótese, Chantada explícaríase como '[terra] cercada, cerrada cun valo, muro ou cerca' (cf. "con sua cortina, assi como está cerchada e con nas árvores que y están" 1294 CDRocas doc. 43. No LNRianxo (a. 1457) rexístrase "Chantado, plantación rodeada dun valado". Esta explicación é a que mellor lle acae ó topónimo Chantado (Lourenzá, Lu). 

Ademais de co ámbito mineral, o adxectivo chantada pode estar relacionado co mundo vexetal. Así, en contratos de foros medievais galegos, aparecen frecuentemente secuencias referidas a leiras con expresións coma estas: “chantada et por chantar, lavrada et por lavrar”, “assí chantada como por chantar”, “estava chantada cabo o camiño”, “que a devedes dar chantada de vinna”, “marcada por marcos e chantada de vinna en Valiño”, “a dita leyra chantada de vinna alçada”, “leira de herdade chantada de vinna”, “huna leira derdade que ora he chantada de vinna que esta eno casal e outra leira de vinna”, “duas leiras d'erdade: unha chantada de vina et a outra de monte...", "que a ponades et plantedes de viña, et ela posta et plantada de viña", "e toda así plantada con la que está de byña, que la teñades labrada e reparada" e outras parecidas. Vemos que nestas secuencias o adxectivo chantada/plantada aparece maioritariamente aplicado a terreos dedicados ó cultivo de vides, pero tamén o atopamos referido a soutos de castiñeiros; por exemplo: “Asy conmo ora sta chantada con suas árvores", “poruada et chantada de rayt et de garfeo onde feser mester de castanas “, “a terçia parte de sete castineyras da chantada vella”, "estaquas chantadas et divisoes feytas et sebes deribadas",  etc.

Vemos, pois, que chantada se aplicaba a terras con plantacións de vides (a maioría das veces) ou de castiñeiros. Os dous cultivos quedaron ben reflectidos en topónimos do propio concello chantadés: Bacelares, Lagariza, Viñás son nomes relacionados co cultivo do viño mentres que Casteda, A Castiñeira, A Devesa, Soutariz, Souto e Sequeiras poden asociarse co das castañas. 

As dúas especies vexetais, as vides e os castiñeiros, abundan aínda hoxe no territorio do concello, polo que seguramente o nome da vila regada polo Asma foi en orixe un adxectivo aplicado a unha plantación dun dos dous cultivos mencionados. Dado que a vila chantadesa está situada a 491 metros de altitude nunha pequena chaira aberta, moito máis exposta ás xeadas cás parroquias do seu concello ribeiregas do Miño, máis protexidas e axeitadas para o cultivo da vide, decantámonos pola interpretación de Chantada como '(terra) plantada de castiñeiros'. Coincidimos así coa segunda das acepcións que o padre Viterbo recollía como antiga para chentados: 'plantações de árvores, que pegam de estaca' (EluViterbo s.v. chentados).

Esta explicación como fitotopónimo non obsta para que algún dos outros oito topónimos cognados puidese referirse a unha terra plantada de viñas, a unha pedra chantada ou a unha superficie de terra cerrada con chantos.

En todo caso, a vinculación do topónimo co verbo chantar 'cravar' está clara para os falantes e explica as lendas sobre a orixe do topónimo. A máis estendida conta que un día una muller chantadesa ía para o lugar de Belesar, situado ó sur da vila, transportando un gran penedo por toda a ribeira. Cansa polo enorme peso da pedra, exclamou: «Ala, aí vos queda, chantada no chan». [Wikipedia]. Outra lenda di que Chantada foi un nome posto polo demo, quen "pasou por alí levando a nai ó lombo e, canso de ir tan carregado, tiróu coela e dixo: "Aí quedas chantada". (V. Risco, Etnografía, p. 693). Unha terceira lenda explica o topónimo polo cansazo da Virxe María, quen viña con Xesucristo desde Lugo camiño de Ourense, e, tras tantas leguas percorridas, non daba andado. Esgotada, parou sen poder dar un paso máis e exclamou "Eu chántome eiquí, meu fillo. Quédome eiquí, chantada porque xa non podo máis". Ó que Xesús respondeu: "Pois queda, queda eiquí chantada, e descansa, que xa mañá chegaremos a Ourense". "E así foi como Chantada colléu o seu nome e se chama como se chama" (Men Figueiros do Ferradal, "O gaiteiro de Lugo" 1971). Tomadas de Celso de Baión, Os nomes da terra, Edicións Castrelos, Vigo 1976, p. 29.