Nome medieval xermánico de posesor, formado polo elemento xerrm. *balth- ‘audaz, valente’ e  arius, do gót. -harjis ‘exército’, que confluíu co sufixo lat. -arius (HGN 37.1). O nome persoal rexístrase na documentación do occidente peninsular con certa frecuencia desde o séc. VIII: Baltarius 714 TCaaveiro e coa forma galega desde o IX: Balteiro 883 DipAstur. Del descenden o gal, port. Baltar (a partir do xenitivo BALTARII), Balteiro (a partir do acusativo) e o leonés Villabalter.