Da raíz indoeuropea wel- 'facer xirar', non rexistrada por H. Krahe no seu repertorio, pero identificada por E. Bascuas_1999 en numerosos derivados peninsulares con diferentes desenvolvementos: por exemplo, con perda da consoante inicial, o nome do río Ulla ou os núcleo de poboacións Ul, en Portugal, Oluges, en Cataluña; con conservación, Bollo, Bullo, en Galicia, ríos Bullón, Bullones, Bullaque, Bullas, Bullens en distintos puntos da Península. Neste caso, procedería de *wil-, forma alternante de *wul- Do seu desenvolvemento co sufixo -ia, común na hidronimia, a través da forma Vele-ia, paralela a Vel-ia, virían o nome da principal cidade dos caristios, identificada hoxe con Iruña (Álava), moi documentada nas fontes clásicas como Velia, Veleia, Beleia, Belegia, e tamén o da cidade ligur de Veleia (Piacenza) e o de Velia en Lucania, amais dos varios lugares Vea en Galicia.