Forma latina do nome grego Isídōros 'don da deusa Isis', composto de Isis e dôron 'don, regalo'. Na península ibérica prevaleceu a acentuación grega deste nome, que se popularizou pola sona do erudito bispo de Sevilla (560-636) (Piel_Santos). Coa difusión do culto ó santo madrileño, canonizado no séc. XVII, mantívose Isidro para o labrador e para distinguir os dous santos refíxose unha forma culta Isidoro para o tradicional. En moitos nomenclátores mudouse a forma tradicional Isidro para Isidoro. Os topónimos proceden do culto ó primeiro deles: gal. Santo Isidro, San Cidre, port. Santo Sidro, Santos Idos/Santos Idros, Santo Isidoro, cast. San Isidro, cat. Sant Isidro.

Tamén hai topónimos procedentes do nome de posesor, e por tanto, do xenitivo ISIDORI: gal. Sidre, Vilar de Cidre.