É un dos adxectivos máis usados para expresar a cor negra na toponimia, por detras de mouro e en proporción semellante a negro (vid. Boullón_2019). Neste caso está motivado pola cor da vexetación do monte que lle dá nome á parroquia, que nalgún momento debeu destacar por ter cor verde moi escura (Blanco Quintela 2023).

Hai topónimos en que a motivación de cor está moi clara (Area Loura), aínda que non sempre a gama de cor a que se refiren, pois, dentro da reorganización do campo semántico das cores, a cor louro significou 'moi escuro case negro' (coma en vacaloura 'escornabois, insecto de cor moi escura, case negra') e tamén 'dourado, da dor do trigo' (aplicado ao cabelo) (Kristol_1978). Así se recolle no DRAG: "De cor castaña escura tirando a vermella, coma a da castaña madura. As vacalouras son de cor loura. 2 De cor castaña moi clara ou tirando á do ouro. Cabelo louro. SINÓNIMO: DOURADO. 3 Que ten o cabelo de cor castaña moi clara ou dourada. Un rapaz louro. Tamén substantivo. Un louro." En topónimos como Boilouro parece designar tamén a cor escura, como apuntan as secuencias medievais , “hũa vaca laura roxa et outra ruuya ruuyalua roxa” 1326 CDUniSantiago, “mouros … brancos e louros” CSM.

Con todo, se non hai un referente claro, non é posible saber se o topónimo se refire á cor ou ten outra orixe, coma o que lle propón RivasToponMarín, xunto co pontevedrés Loira (med. Loura): unha raíz oronímica *lor-/*lour-/*ler- 'roca, monte'. Segundo el, estes topónimos caracterízanse polo seu carácter oronímico, claro no monte Louro e tamén en Loira, polo "cerro rocoso en que se encarama" (p. 72). Tamén estaría presente na voz común louro "peñasco" que cita Valladares en 1884 (DdD). En apoio da existencia desta raíz, Rivas cita a raíz *laur-, *laura, *laurica 'cova, tobo' que Menéndez Pidal, A. Tovar e Corominas propoñen para o hispano lat. laurex 'cría de coello', e mais a relación que propón Hubscmid deste laurices co esp. lorca 'tobo de coello', cat. llorigó 'coelliño', port. loira, lura 'tobo', alb. lëre 'montón de pedras', friul. láure 'lastra de pedra'. Algún destes exemplos (o albanés) úsao Pokorny como exemplo da raíz ide. *lēu-2 : ləu- ‘pedra’ (IEW).

Por último, no caso dos hidrónimos (río Louro), tense proposto unha procedencia prerromana, a raíz ide. *lou-,  lou̯ə- (IEW), de onde pode proceder o lat. lavare (vid. Lavandeira). Esta raíz tamén podería estar na base dos ríos galegos Lores, Loiro, Lérez.