O topónimo foi obxecto de varias interpretacións etimolóxicas.  Meyer-Lübke considerouno derivado de sŭper, sŭpra (REW). Andrés Martínez Salazar (1922) detallou as diferentes grafías coas que aparece na documentación medieval: Superatu, Suberadu e Superaddo, fundamentalmente. Esta última parece unha grafía hiperculta "homólogo  del pres.  ind.  del  verbo  latino  que  significa  'añado  encima,  sobre­pongo',  del  inf. superaddire", Superato "alto,  muy  alto,  aven­tajado,  superior,  excelso,  sobresaliente,  calificativos  que  no iban  mal  al  monasterio  ni  a  la  villa", voz que tamén deu lugar á galega sobrado "piso alto dunha casa". O autor desbota a posible metáfora orográfica, pois o mosteiro está situado nunha chaira e, con retranca, engade: "y aun cuando la villa, en los diez siglos transcurridos desde el año 936 en que se le nombra villa ludosa (lodosa, llena de barro) haya mejorado su clima y saneado su suelo, no es creíble que el del monasterio haya podido hundirse, con los edificios, hasta ponerse al nivel del llano, ni hay noticia de que allí se sintiese en la Edad Media algún movimiento sísmico" (p. 135).

Amais desta posibilidade, Martínez Salazar menciona o cognome latino Superatus, pero el mesmo dá conta da estrañeza que supón non dar lugar a unha forma en xenitivo, como é usual nos nomes de posesores.

Finalmente, como fixera antes Sarmiento, considera a opción máis probable que sexa un derivado colectivo de suber 'sobreira', cun sufixo -atu, co significado 'plantación de sobreiras', tendo en conta a extensa familia  toponímica deste fitónimo: Sobreira, Sobral, Sobreiral, Sobredo, Sobroso, Sobrosa (vid. Navaza_Fitotoponimia § 213).

Máis tarde, cando J. M. Piel (1952) revisou esta proposta, puxo de relevo a súa dificultade morfolóxica, posto que "o sufixo -ado é inconciliável com a função colectivo-local que implicitamente lhe atribuem, quer dizer que não pode exprimir, associado a um nome de planta ou árvore, a noção que lle dão -al, -oso e -edo" (p. 264). Ademais, a maioría das atestacións medievais, con p, apuntan a un derivado de super, non de suber. E a mesma documentación cita o cambio de nome: o nome antigo, Ludosa, "cedeu o passo a superatu / Sobrado em virtude de um edifício importante aí construído pelos fundadores" (p. 264). Por último, achega testemuños léxicos, tanto en galego coma en portugués, das acepcións de sobrado: "Para poder assumir uma função toponímica, o vocábulo tinha forçosamente de se referir a uma construção toda, e não apenas a parte dela", é dicir, 'casa cun andar superior', e non 'andar'.

Corominas propuxo "probablemente del latín SŬPERADDĬTUM 'añadido encima de otra cosa', de SUPERADDERE, compuesto de SUPER y ADDĔRE 'añadir'. ... Siptizer ... lo explica a partir de SUPERATUM, lo cual no conviene por el sentido ni ofrece ningunha ventaja fonética sobre SUPERADDITUM" (DCECH s.v. sobre). Agora ben, pensamos que desde o punto de vista semántico está plenamente xustificado a súa procedencia de SUPERATU e, ademais, como tamén dixo José Luis Pensado, aínda que as dúas propostas son perfectamente sostibles, a documentación medieval avoga máis ben por unha base superatum e as grafías que presentan -dd- son máis tardías (PensadoLexAsturiana), propias, como xa dixera Martínez Salazar, dunha intención hipercultista dos escribas. Esta tamén foi a proposta de García de Diego, que inclúe Sobrado entre os derivados de superare (DEEH, s.v.).

: