A forma medieval máis etimolóxica parece ser Senabreca. A primeira parte pode ser identificada coa raíz celta *sen- 'vello' (IEW 1691), de onde tamén o lat. senex. A segunda parte debe conter a raíz tamén celta brig- 'outeiro fortificado', presente en moitos topónimos galegos rematados en -bre (Xobre, Barallobre, Alcobre...) ou coa variante con metátese (O Grove, Montrove...). Para explicar o -g- Carlos Búa apunta a unha posible conservación da consoante orixinarioa, ou "ser adxectivos en *‑bri‑co‑ derivados de topónimos en *‑bri‑" (Búa TopPrelatina 159). Ultimamente, en comunicación persoal, o mesmo autor propón como étimo *Senabri(g)aica, isto é, un sufixo -aica engadido ós primeiros compoñentes. Os resultados dese sufixo, -ego/-ega (con ['ɛ]) están hoxe en adxectivos xentilicios (limego, cebreirego, chairego, brañego) ou co matiz 'relativo a", como en cabrego “relativo ou pertencente á cabra” ou castañego ‘semellante á madeira do castiñeiro pero de inferior calidade” (DRAG). Por tanto, o significado do composto sería algo como "do castro vello". Gonzalo Navaza, en comunicación persoal, apunta a posibilidade de que se tratase dun xentilicio de Sanabria, que ten a mesma composición.