A etimoloxía proposta, que considera un segundo elemento lāta, feminino do participio pasado do verbo fĕro 'levar',  vén sendo aceptada en Galicia desde MoralejoToponGallega (1976: 316, 335), aínda que contradí a teoría tradicionalmente admitida para os topónimos peninsulares atestados na Idade Media como Aqualata, Aqua Lata, Aqua Lada etc., isto é, os galegos (A) Agolada, Agualada, Augalada, A Golada e Aguada; os portugueses Aguada de Cima e de Baixo (EsboçosSilveira, 1914: 116) e o catalán Igualada (Oncat, 436-438), teoría que consideraba o segundo elemento o feminino do adxectivo latino latus, -a, -um 'ancho, extenso', coma no caso dos compostos con Pedra- (Pedrelada en Fontarón, Becerreá, Lugo; Perlada, en Merlán, Chantada, Lugo; Peralada, Xirona).

Os topónimos Aguada galegos e portugueses, rexistrados nos textos medievais con formas como Agualata, Aqualata, Aqualada e xa en romance Aguaada, entre outras, fannos pensar que, nunha etapa quizais máis antiga, o étimo AQUALATA se sentía como unha única palabra, de aí a caída do -L- intervocálico (cf. SALUTARE > gal. e pt. saudar; es. saludar). Esta idea dunha forma composta lexicalizada explicaría ademais a non palatalización do L- inicial catalán (cf, LUPU > cat. Llop) que xustifica a forma Igualada fronte a topónimos como Estany Llat (lago francés na actual rexión francesa de Occitania, nos Pireneos orientais).

A frecuencia do topónimo en Galicia sumando todas as variantes (nove entidades de poboación e preto de cincuenta paralelos na microtoponimia, aínda parcialmente recollida), a pouca proximidade dos lugares que designan a grandes cursos de auga que merezan a cualificación de 'anchos, abundantes' e a creación dun paralelo romance Auga/Agua Levada, lévannos a manter o étimo de Moralejo.

Tivéronse tamén en consideración outros topónimos da Romania, algúns atestados co mesmo étimo latino Aqualata, explicados como 'auga abundante', pero en que hai constancia de restos de conducións de auga ou acueductos, como os franceses Leis Aigaladas (fr. Les Aygalades; barrio de Marsella), Gualada (fr. Goualade, Gironde) ou os italianos canale Aqualada (Colecchio, Parma) e Fosso di Acqualata (Castiglione d'Orcia, Siena).

A motivación do étimo parece estar en relación con antigas canalizaciones de auga, quizais construídas para labores de minería en época romana, como parece demostrar a paisaxe toponímica.