Na tradición escrita moderna anterior á reforma do NG (2003), este topónimo, bastante frecuente en Galicia, presentaba as formas gráficas Covelo e Cubelo (na lingua oral tamén se dá a alternancia vocálica). Estas grafías b/v non sempre aclaran a orixe do topónimo, pois tendíase a escribir sistematicamente con <b> cando a vogal o pecha en u, como se comproba no feito de que case non se rexistren as grafías *cuvela, *cuvelo. Casos semellantes desta pechazón danse en subela (< lat SŎBELLU) ou novelo/nuvelo (< lat. NŎVELLU) e outros, que Santamarina (2008: 613) atribúe á posible disimilación entre o /'ε/ e o /u/. O criterio da Comisión de Toponimia á hora de fixar a forma estándar destas formas foi o respecto das formas locais de cada topónimo, se ben se adaptou a ortografía ás correspondentes do vocabulario transparente. Así, as formas Coba pasaron a Cova. E no caso de Covelo, unificouse con esta forma gráfica, agás dous lugares de Carnota (Co).

A devandita alternancia fai que se poida pensar nun derivado de covo (derivado de cova) ou de cubo 'recipiente para líquidos', pero é máis probable que se trate do primeiro, por varias razóns. En primeiro lugar, cubo (derivado de cuba, do lat. cūpa) é moito menos rendible na toponimia (coa posible motivación toponímica de podería ser 'cano que leva a auga da presa ó muíño'); ademais, na maioría dos casos en que se rexistraba Cubel- hai no mesmo concello algunha Cova ou algún Covo, o que apunta a unha relación léxica entre eles. E, para máis abundamento, na documentación antiga (CODOLGA, TMILGa) hai moitas Cova(s), topónimos, Covo (subst.) e -covo (adx.: Vilarcovo, Fontecova, Riocovo, Vilacova...). No que toca ó derivado en -ELLA/U, son numerosos os formados con Covel- no CODOLGA (60) e no TMILGA (17), fronte a só 11 Cubel- no CODOLGA e 1 no TMILGa.

Con respecto ós posibles étimos, o sufixo -ellus pode indicar diminutivo ou replicante. En calquera dos casos, como se indicou antes, seríao probablemente de covo. Con todo, tense apuntado que puido ser tamén unha perduración do indeouropeo *kouos 'oco', que se usaría no norte peninsular. A motivación, en todo caso, parece clara: "Se unha terra é fonda ou ten covas ou ocos ou bóvedas é motivo suficiente para que se lle chame Cova, Covo, Covela, Covelo e unha manchea de derivados máis. Lembremos que a cova en galego non é só, entre outras cousas, a ‘espenuca’, o ‘tobo’ (cast. “madriguera”) senón tamén unha ‘depresión’ no terreo (cast. “hoya”)" (Santamarina 2008: 624). Por outra banda, covo tamén signica 'colmea feita nun tronco furado, trobo', acepción que se presta para nomear un sitio; mais neste caso o étimo sería distinto: o lat. CŎPHĬNU (< cast. cuévano); con todo, non se atopan apoios documentais antigos para esta posibilidade.

Estes topónimos documéntanse desde moi cedo; algún deles están presentes nos textos máis recuados. Pola súa abundancia, é difícil situalos con precisión. Incluímos a seguir algúns dos localizados (en certos casos con dúbidas) por Antón Santamarina no seu estudo sobre esta familia de topónimos:

• Covello 572 ESagrada
• Covello 945 TSobrado ?Palas/Covelo
• Covelo 1155 CDOseira Carballiño/Partovia
• Covelo 1164 TCelanova Taboadela/Taboadela 
• Couello 1194 ?Cambre/Pravio 
• Covelo 1207 DocAsadur Paderne de All./Coucieiro
• Covelo 1226 TSobrado ?Ortigueira/Couzadoiro
• Covelo 1282 DocCatOurense ?Irixo/Froufe