A forma do galego estándar é aciñeira, pero tamén se recollen nos dicionarios as variantes aciña, enciña, enciñeira, enciñeiro, enciño e anciñeiro. Malia esta variedade, non é unha especie demasiado común en Galicia (NavazaFitotoponimia 018). A partir de ILĬCĪNA, as variantes con a- poden explicarse por disimilación da vogal inicial coa vogal tónica í, despois de perderse o -L-. A nasal da variante enciña pode deberse á propagación da nasal palatal da sílaba tónica.

Nos textos medievais só atopamos unha atestación desta voz, cunha forma diferente ó topónimo que tratamos: alcina 1080 TSamos.