Carlos Búa cre que non hai certeza sobre o étimo, apoiándose en que na raíz indeuropea non está presente a idea de división ou parcelación, que considera fundamental na palabra leira. Por iso propón outras orixes coma que estea emparentado co alemán Gleis 'vía' (alemán med. geleise) ou co xermánico occidental *lairo,(<loisā́ 'marca, risco no chan, suco'), que non obstante non subsistiu en ningunha lingua xermánica. A esta hipótese hai que apoñer que leira é palabra temperá e moi frecuente en textos medievais e que non se teñen en conta outros posibles topónimos da mesma familia léxica coma os galegos Lareo (Vila de Cruces, Po) ou Laredo (Redondela, Po), para os que é difícil xustificar un ditongo no étimo. 

Tampouco se pode descartar unha orixe hidronímica, tamén prerromana, e que este topónimo Leiro estea emparentado con hidrotopónimos como o río Leira, en Valdeorras, ou o Lérez, en Pontevedra (DAG, s.v. Leira).

Leiro parece unha forma de creación romance a partir de leira.

Non son cognados os topónimos Llera e derivados (Llerena, Llerana, Llerosa) que proveñen do  latín glarea 'grava, cascallo', étimo que Corominas tamén apunta, cremos que incorrectamente, para o substantivo galego e portugués leira 'terra de labranza'.